نگاهی به انیمیشنِ «رنگارنگ»

کارگردان: کیچی هارا (Keiichi Hara)

سال تولید: ۲۰۱۰

کشور: ژاپن

زمان: ۱۲۷ دقیقه

ژانر: پویانمایی (انیمیشن)

موضوع اصلی: نوجوانی

یک روح، به عالَمِ برزخ پا می‌گذارد. در آن عالَم، به دلیلِ گناهی که مرتکب شده است، او را محکوم می‌کنند تا بار دیگر به جهان برگردد و مدتی در بدنِ پسری به نام «ماکوتو» زندگی کند. ماکوتو پسری بوده است که خودکشی کرده و در بیمارستان بی‌هوش و در حالِ جان‌دادن است. روح قصه‌ی ما، جای خود را با روح ماکوتو عوض می‌کند.

این روح باید مدتی به جای ماکوتو زندگی کند و دلایلِ خودکشی او را با تمامِ وجود درک کند. او باید خود را با شرایط زندگیِ ماکوتو وفق دهد و شرطِ بخشوده‌شدنِ گناه‌اش، کشف رازِ خودکشیِ ماکوتو است.

***

وقتی نوجوان می‌شویم، سؤالات و درگیری‌های زیادی به ما هجوم می‌آورند: به کسی علاقه‌مند می‌شویم و در برابر این وضعیت  احساسِ سردرگمی می‌کنیم؛ تنش‌ها و اختلافاتِ خانوادگی را بیش‌تر از قبل متوجه می‌شویم؛ خودمان را جدا و دور از دیگران می‌بینیم؛ سؤالاتِ بسیاری ذهنِ ما را مشغول می‌کنند و … . رنگارنگ، قصه‌ی دوره‌ی نوجوانی است؛ نوجوانی و اشک‌ها و لبخندهایش. در این انیمیشن، ما سفری می‌بینیم از تنگنا به روشنایی و از یأس به امید.

«رنگارنگ»، جذاب و هیجان‌انگیز است اما جذابیت آن، به خاطر خشونت یا سرعت و شتاب نیست بلکه روابط، ترس‌ها و امیدهای انسانی هستند که به داستان فراز و نشیب می‌دهند. به همین خاطر، تماشای فیلم احتیاج به تأمل و دقت دارد.